ونیز 77 - جنگل تراژیک: بررسی فیلم توسط یولن اولایزولا
یک جهت جسورانه برای فیلمی که به راحتی به یک ژانر متصل نباشد ، به کارگردانی یولن اولایزولا و ارائه آن در ونیز 77.

توسط Giulio Zoppello -9 سپتامبر 2020 19:06

طبقه بندی این جنگل غم انگیز توسط یولین اولایزولا ، درامی که در دهه 1920 در جنگل در مرز بین مکزیک و بلیز ، در میان جمع کننده های لاستیک که بین خستگی حیوانات ، حشرات و هر چیز دیگری ، با اگنس زیبا (Indira Andrewin) روبرو می شوند دشوار است. ) ، زخمی شده و از دست یک استاد مستبد انگلیسی فرار می کند.
به طور خلاصه ، یک عصبی رو به رشد در بین مردان گسترش می یابد ، که نه تنها با خستگی ، با خطر یک کار خطرناک و با درآمد کم ، بلکه با غرایز و انگیزه های بیدار شده توسط اگنس نیز ایجاد می شود.
در میان سوic ظن ها ، مرگ ها ، رویاهای ثروت و نفسانی ، گروه جمع کنندگان به سمت راهی برای هلاکت و مرگ پیش می روند ، در حالی که سو of ظن داشتن در میان آنها نه یک دختر ، بلکه Xtabay (یک دیو مونث از افسانه های مایا) شروع به مخدوش شدن می کند به روشی فزاینده

Selva Tragica به بسیاری از ژانرها تعلق دارد و به هیچ یک تعلق ندارد

قرار دادن فیلم یولین اولایزولا دشوار است زیرا کارگردان خود تصمیم گرفته است که آن را به روشی دقیق یا مشخص بیان نکند و این سوال را در بیننده ایجاد می کند که آیا آنچه او شاهد است ، غوطه وری واقع بینانه ، تمثیلی ، تاریخی یا استعاری است یا با هم از همه این چیزها.
بازتاب یک آزمایش سینمایی در جنگل ها ، که در تولیدات مختلف ایتالیایی دهه 70 و 80 انجام شد ، بسیاری از فیلمسازان قهرمان آثار ناپیوسته بودند ، با این حال ، قطعا نمی توان انکار کرد که سلوا تراگیکا جذابیت خاصی ندارد ، عکسبرداری و جهت گیری جسورانه و بسیار موثر.
طبیعت قهرمان اصلی مطلق است ، صندوقچه گنجی است که یک نگهبان بی رحم با جانوران خود ، آب و هوای بد خود ، حشرات خود و ترس از اینکه گوشته سبز آن تحریک می کند ، با آب و سرزمین خود آماده استقبال از هر خطایی است انسانی ، برای درخواست قیمت
در آن مردان خود را وحشی تر از حیواناتی می دانند که با آنها مکان و زمان مشترک هستند ، آنها همدلی و هم اندازه ای خود را از دست می دهند ، تحت فشار قرار می گیرند و این مرگ را که می تواند از هر کسی و هر کجا ناشی شود.

یک قهرمان فریبنده و روحانی
Selva Tragica cinematographe.it

بیش از همه و همه ، با این وجود ، در سلوا تراگیکا ، تحت ردیابی ، او تسلط دارد ، اگنس تسلط دارد ، که از قربانی ساکت و شاهد تمسخر می شود ، محرک انگیزه های جنسی و حسادت های قتل ، انتقام جویانه ماکیاولی نه تنها از خود ، بلکه از یک جنس تحت ستم و تجاوز .
آرزو سلاح او ، بدن او ، لبخند تحریک آمیز او است ، آنها مانند گلبرگ های یک گیاه گوشتخوار باز هستند ، اما در آن غالباً کنجکاوی نیز پدیدار می شود ، بعد زنانه ای که در مقابل مرگ جنسی وحشی می خواهد .
از طرف دیگر ، وقتی رابطه جنسی و پول به خطر می افتد ، مردان مانند یک گروه هستند: ضعیف ، خودخواه ، خشن ، بزدل و بدون هیچ افتخاری: آیا آنها فرزندان زمان خود هستند؟ بله. هنوز تصادفی نیست که در Selva Tragica بومیان (یا فرزندان آنها) تنها کسی هستند که خطری را که با آنها همراه است درک می کنند و با دانش آتاویستی و باستانی در مورد مضرات روح انسان ارتباط برقرار می کنند. نه از جنگل ، این قوانین خاص خود را دارد ، تغییرناپذیر و ابدی ، این مردان هستند که بلافاصله قوانین جدیدی را برای انکار آنها ایجاد می کنند.

تصاویر بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارند
Selva Tragica cinematographe.it

عکاسی Sof a Oggioni از هر نور ، هر سایه سبز بیشترین استفاده را می کند ، با اشعه های مادون قرمز خود که لحظات حیوانی و وحشتناکی را جاودانه می کند ، شگفت زده می کند ، اما در پایان احساس می شود که بسیاری از واقع گرایی (و ابررئالیسم) Selva Tragica حتی کوچکترین اثری از عمق به شخصیت ها و وقایع اضافه نمی کند.
آنها با صفات خشن و قابل پیش بینی عینی پیوند می خورند: کودک شیرخوار ، خردمند ، بیرحم ، زیبا ، شجاع ... در مورد اگنس و آنچه او از آنجا فرار می کند چیزی به ما گفته نمی شود ، و مکان تاریخی خود دقیق نیست ، او از آن رنج می برد در حال رشد anachronism.
همه اینها گاهی این ایده را ایجاد می کند که بیش از یک کار مفهومی ، اساساً یک تمرین در سبک به همان اندازه موفقیت آمیز است ، اما فاقد عمق موضوعی و زودگذر است که فراتر از تئاترالیز بودن در میان طبیعت است.
استعاره ها ، تمثیل های اسطوره ای ، آغوش خشونت و بازی نور و سایه ، در پایان از حد معنای خود فراتر رفته و باعث می شود سلوا تراگیکا کمی کمتر از آنچه ممکن است باشد باشد.

ونیز 77 - جنگل تراژیک: بررسی فیلم توسط یولن اولایزولا
یک جهت جسورانه برای فیلمی که به راحتی به یک ژانر متصل نباشد ، به کارگردانی یولن اولایزولا و ارائه آن در ونیز 77.

توسط Giulio Zoppello -9 سپتامبر 2020 19:06

طبقه بندی این جنگل غم انگیز توسط یولین اولایزولا ، درامی که در دهه 1920 در جنگل در مرز بین مکزیک و بلیز ، در میان جمع کننده های لاستیک که بین خستگی حیوانات ، حشرات و هر چیز دیگری ، با اگنس زیبا (Indira Andrewin) روبرو می شوند دشوار است. ) ، زخمی شده و از دست یک استاد مستبد انگلیسی فرار می کند.
به طور خلاصه ، یک عصبی رو به رشد در بین مردان گسترش می یابد ، که نه تنها با خستگی ، با خطر یک کار خطرناک و با درآمد کم ، بلکه با غرایز و انگیزه های بیدار شده توسط اگنس نیز ایجاد می شود.
در میان سوic ظن ها ، مرگ ها ، رویاهای ثروت و نفسانی ، گروه جمع کنندگان به سمت راهی برای هلاکت و مرگ پیش می روند ، در حالی که سو of ظن داشتن در میان آنها نه یک دختر ، بلکه Xtabay (یک دیو مونث از افسانه های مایا) شروع به مخدوش شدن می کند به روشی فزاینده

Selva Tragica به بسیاری از ژانرها تعلق دارد و به هیچ یک تعلق ندارد

قرار دادن فیلم یولین اولایزولا دشوار است زیرا کارگردان خود تصمیم گرفته است که آن را به روشی دقیق یا مشخص بیان نکند و این سوال را در بیننده ایجاد می کند که آیا آنچه او شاهد است ، غوطه وری واقع بینانه ، تمثیلی ، تاریخی یا استعاری است یا با هم از همه این چیزها.
بازتاب یک آزمایش سینمایی در جنگل ها ، که در تولیدات مختلف ایتالیایی دهه 70 و 80 انجام شد ، بسیاری از فیلمسازان قهرمان آثار ناپیوسته بودند ، با این حال ، قطعا نمی توان انکار کرد که سلوا تراگیکا جذابیت خاصی ندارد ، عکسبرداری و جهت گیری جسورانه و بسیار موثر.
طبیعت قهرمان اصلی مطلق است ، صندوقچه گنجی است که یک نگهبان بی رحم با جانوران خود ، آب و هوای بد خود ، حشرات خود و ترس از اینکه گوشته سبز آن تحریک می کند ، با آب و سرزمین خود آماده استقبال از هر خطایی است انسانی ، برای درخواست قیمت
در آن مردان خود را وحشی تر از حیواناتی می دانند که با آنها مکان و زمان مشترک هستند ، آنها همدلی و هم اندازه ای خود را از دست می دهند ، تحت فشار قرار می گیرند و این مرگ را که می تواند از هر کسی و هر کجا ناشی شود.

یک قهرمان فریبنده و روحانی
Selva Tragica cinematographe.it

بیش از همه و همه ، با این وجود ، در سلوا تراگیکا ، تحت ردیابی ، او تسلط دارد ، اگنس تسلط دارد ، که از قربانی ساکت و شاهد تمسخر می شود ، محرک انگیزه های جنسی و حسادت های قتل ، انتقام جویانه ماکیاولی نه تنها از خود ، بلکه از یک جنس تحت ستم و تجاوز .
آرزو سلاح او ، بدن او ، لبخند تحریک آمیز او است ، آنها مانند گلبرگ های یک گیاه گوشتخوار باز هستند ، اما در آن غالباً کنجکاوی نیز پدیدار می شود ، بعد زنانه ای که در مقابل مرگ جنسی وحشی می خواهد .
از طرف دیگر ، وقتی رابطه جنسی و پول به خطر می افتد ، مردان مانند یک گروه هستند: ضعیف ، خودخواه ، خشن ، بزدل و بدون هیچ افتخاری: آیا آنها فرزندان زمان خود هستند؟ بله. هنوز تصادفی نیست که در Selva Tragica بومیان (یا فرزندان آنها) تنها کسی هستند که خطری را که با آنها همراه است درک می کنند و با دانش آتاویستی و باستانی در مورد مضرات روح انسان ارتباط برقرار می کنند. نه از جنگل ، این قوانین خاص خود را دارد ، تغییرناپذیر و ابدی ، این مردان هستند که بلافاصله قوانین جدیدی را برای انکار آنها ایجاد می کنند.

تصاویر بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارند
Selva Tragica cinematographe.it

عکاسی Sof a Oggioni از هر نور ، هر سایه سبز بیشترین استفاده را می کند ، با اشعه های مادون قرمز خود که لحظات حیوانی و وحشتناکی را جاودانه می کند ، شگفت زده می کند ، اما در پایان احساس می شود که بسیاری از واقع گرایی (و ابررئالیسم) Selva Tragica حتی کوچکترین اثری از عمق به شخصیت ها و وقایع اضافه نمی کند.
آنها با صفات خشن و قابل پیش بینی عینی پیوند می خورند: کودک شیرخوار ، خردمند ، بیرحم ، زیبا ، شجاع ... در مورد اگنس و آنچه او از آنجا فرار می کند چیزی به ما گفته نمی شود ، و مکان تاریخی خود دقیق نیست ، او از آن رنج می برد در حال رشد anachronism.
همه اینها گاهی این ایده را ایجاد می کند که بیش از یک کار مفهومی ، اساساً یک تمرین در سبک به همان اندازه موفقیت آمیز است ، اما فاقد عمق موضوعی و زودگذر است که فراتر از تئاترالیز بودن در میان طبیعت است.
استعاره ها ، تمثیل های اسطوره ای ، آغوش خشونت و بازی نور و سایه ، در پایان از حد معنای خود فراتر رفته و باعث می شود سلوا تراگیکا کمی کمتر از آنچه ممکن است باشد باشد.